हे सारं ऐकताना माझ्यासमोर येत होता तो शूद्रकाने निर्मिलेला अतिशय वेगळा असा खलनायक शकार. या खलनायकाच्या संवादाने हास्याच्या उकळ्या फुटतात. हा माणुस बोलताना राम द्रौपदी, रावण, अश्वत्थामा, कुंती, हनुमान अशा कुणालाही एकत्र आणतो. कसलाही संदर्भ कुठेही वापरतो. आणि हशा निर्माण करतो. हा खलनायक विनोदी खराच. पण मला यात सुरुवातीपासुन कुठेतरी कारुण्याची अशी छटा जाणवते. जिच्यावर प्रेम करीत आहोत ती अप्रतिम सुंदरी वसंतसेना चारुदत्ताला आपले हृदय देऊन बसली आहे. तिच्या मागे धावत जाणारा हा खलनायक कदाचित फार कुरुपही असेल आणि त्याला कसलेही ज्ञान नसताना, वेड्यासारखं बडबडत, जमेल तशी तिची मनधरणी करीत तिला मिळवण्याची इच्छा करीत आहे ही बाब मला तरी फार करुण वाटली.

हा खलनायक तर खराच पण खलनायकालाही मन असतं, वेदना असतात, खलनायकाची आई गेली तर त्याला दु:ख होत नसेल काय? कुठेतरी (कुवतीने)अतिशय सामान्य माणसाचे मन दुष्प्राप्य गोष्टीवर जडावे आणि त्यामागे त्याने रक्त ओकेपर्यंत अयशस्वी धावपळ करावी, त्यात स्वतःचे सर्वांसमोर हसे करुन घ्यावे हे सारं मला हास्य निर्माण करणारं वाटत नाही. शकाराबद्दल मला नेहेमी सहानुभुती वाटत राहते.

—-अतुल ठाकुर